Belgische glorie voor 4.5 keer je inzet op het WK Wielrennen!

De wegkoers van de de mannen zondag 266,9 kilometer. De wedstrijd start in Helensburgh, op een steenworp afstand van Sidney, om vanaf daar via de kustlijn en over de bekende Sea Cliff Bridge zuidwaarts richting Wollongong te trekken. Na iets minder dan dertig kilometer passeren de renners voor het eerst de finish in Wollongong, maar de lokale ronde zal nog even worden gemeden.

Eerst wacht er met de Mount Keira Loop nog een alternatieve, wat langere plaatselijke omloop, met daarin de nodige hoogtemeters. De renners mogen zich zelfs opmaken voor een heuse beklimming van goed negen kilometer, de Mount Keira, die door het regenwoud van Illawarra Escarpment voert. Met een gemiddelde van 5% kunnen we de klim kwalificeren als een loper, al kent de Mount Keira bij momenten ook uitschieters tot 15%. Het is zonder twijfel de zwaarste beklimming van dit WK, maar volgt ook al zeer vroeg in de koers.

Het is dus maar de vraag of de klim zich leent voor spektakel, in de wetenschap dat je op een WK niet al te scheutig moet omspringen met je krachten. Na de – overigens vrij technische en dus verraderlijke – afdaling van Mount Keira beginnen de renners al vrij snel aan de plaatselijke ronde van 17,1 kilometer in Wollongong: het Wollongong City Circuit. Na twaalf passages over het lokale circuit, kennen we de nieuwe wereldkampioen.

Op het rondje vinden we eigenlijk twee klimmetjes kort na elkaar. Dumfries Avenue is een korte helling van 700 meter met een gemiddelde stijging van 6,7%, met 11,4% als maximum. Deze vervelende kuitenbijter kennen we intussen van de tijdritten. In de wegwedstrijden vormt deze helling een tweetrapsraket metMount Pleasant, die zich aandient na een zeer korte afzink. Dit is een beklimming van 1,1 kilometer aan een gemiddelde van 7,7%.

Als we de verhalen van locals mogen geloven, kent de klim uitschieters tot 16%, maar het routeboek heeft het over een piek van 14%. Vergelijkingen met de Berendries – een bekende helling uit onder meer de Ronde van Vlaanderen – worden al snel gemaakt. Het is met andere woorden een lastige kuitenbijter, maar wel eentje voor renners die al de nodige adelbrieven hebben verzameld in het (Vlaamse) voorjaarswerk.

De aanloop naar de klim toe, is trouwens ook niet te onderschatten. “Net voor Mount Pleasant ligt een technisch gedeelte met veel bochten en versmallingen”, schetst Scott Sunderland, die als koersdirecteur het parcours heeft mogen uitstippelen. “De klim zelf is een brede straat rechtdoor, waarbij het steilste stuk op het einde volgt. Meteen nadien volgt een snelle afdaling over brede wegen richting de kust om dan, na nog drie vlakke kilometers, rechtdoor de aankomstlijn te bereiken. De klassieke coureurs zullen van dit parcours houden.”

Vanaf de top van Mount Pleasant tot de finish is het nog acht kilometer. Na een snelle afdaling volgen nog enkele vlakke kilometers langs de kust. Vlak voor de streep wacht er nog een klein knikje op Clifford Road, dat misschien wel net zwaar genoeg is om in extremis het verschil te maken.

Een parcours gemaakt op maat van de Belg Wout Van Aert. De Vice-olympische kampioen reed eerder al eens een tweede plek op het WK en heeft dit jaar een super ploeg. Hij moet het kopmanschap wel delen met Remco Evenepoel maar de Belgen hebben geleerd uit en vorig jaar en zullen als puntje bij paaltje komt voor elkaar rijden. Aangezien het hier zeer lastig is om een solo te rijden verwachten we dat er met een kleinere groep naar de streep zal gegaan worden en dan is natuurlijk de vraag wie klopt Van Aert.

Aangezien het parcours en de kwaliteiten van Wout is voor ons dus Wout Van Aert de grote favoriet.